Kebolehterimaan maklumat daripada tertuduh di bawah seksyen 27 Akta Keterangan

Polis           : “mana awak barang tu.”

Tertuduh     : “saya tak tahu la encik.”

Polis           : “baik awak bagitau, kalau awak bagitau kami janji akan lepaskan awak. Cuma kawan-kawan awak yang kan didakwa.”

Tertuduh    : “betulke encik? Barang tu kawan saya letak ada dekat dalam almari sebelah atas rasanya.”

Sering kita akan dengar dialog ini sama ada dalam filem yang membabitkan kes jenayah mahupun dalam penyiasatan pihak polis secara realitinya. Ada di antara tertuduh memberi maklumat seperti itu setelah pihak polis memberi harapan yang berlebihan mereka, ada juga yang memberi maklumat ini setelah dipujuk oleh pihak polis atau setelah dipaksa untuk memberi maklumat kepadanya.

Pihak polis dan pihak pendakwaan sering menggunakan maklumat yang diberikan oleh tertuduh ini sebagai keterangan untuk mewujudkan satu kes prima facie dalam kes pendakwaan mereka walaupun maklumat yang diberikan itu diperoleh setelah memberi satu janji kepada tertuduh namun tidak pernah menunaikannya. Bagi orang biasa, mungkin mereka melihat maklumat ini sebagai satu yang boleh diterima oleh mahkamah kerana mereka tidak mengetahui status maklumat ini dan juga tidak mengetahui bagaimana maklumat ini diperoleh. Bagi mereka cukuplah ada bukti atau keterangan daripada tertuduh yang menunjukkan seolah-olah tertuduh memang melakukan kesalahan jenayah terbabit.

Di sini, mari kita lihat kedudukan maklumat ini berdasarkan seksyen 27 Akta Keterangan 1950. Mungkin artikel ini tidak akan menggambarkan secara keseluruhan bagaimana maklumat ini diterima, namun artikel ini akan memberi sedikit gambaran bagaimana maklumat sebegini boleh diterima oleh mahkamah atau sebaliknya. Seksyen 27 Akta Keterangan 1950 memperuntukkan ;

GAMBAR SEKADAR HIASAN. TIADA KENA MENGENA DENGAN SAMA ADA YANG MASIH HIDUP ATAU TELAH MENINGGAL DUNIA

“apabila sesuatu fakta dideposkan sebagai telah didapati hasil daripada maklumat yang diterima daripada orang yang dituduh melakukan kesalahan semasa dalam jagaan pegawai polis, maka sekian banyak daripada maklumat itu yang jelas berhubungan dengan fakta yang didapati secara demikian boleh dibuktikan sama ada maklumat itu terjumlah kepada pengakuan salah atau tidak.”

Berdasarkan seksyen ini, sesuatu maklumat yang diberi oleh tertuduh sama ada secara sukarela mahupun tidak atau sama ada merupakan satu pengakuan salah atau tidak, tidak relevan dalam menetukan keboleterimaannya. Apa yang penting adalah maklumat yang diberikan itu secara jelas membawa kepada penemuan sesuatu objek akan membolehkan pihak pendakwaan mengemukakan maklumat terbabit sebagai keterangan di bawah seksyen 27.

Walaupun, Sesuatu maklumat itu diberi secara sukarela atau tidak, tidak menjadi masalah dalam menerima keterangan ini dibawah seksyen 27 Akta keterangan, namun mahkamah sering memberi amaran terhadap pelaksanaan pihak pendakwaan sekyen ini. Pihak mahkamah masih perlu memastikan kredibiliti maklumat yang diberikan tertuduh ini sebelum menerimanya di bawah seksyen 27 Akta Keterangan supaya ianya tidak terdedah kepada penyalahgunaan. Dalam kes Pang Chee Meng v PP [1992] 1 MLJ 137, Tun Hamid Omar LP, menyatakan;

“We are not suggesting that the practice by the local police is the same as in India, nevertheless we are firmly of the view that invoking section 27 the courts should ensure the credibility of evidence by police personnel in respect of the section, which is so vulnerable to abuse. In this case the police evidence was unsatisfactory and created a doubt in the thoroughness of the police investigation.”

Walaupun jika dilihat, pihak pendakwaan boleh mengemukakan maklumat tertuduh ini sebagai keterangan tanpa perlu dilihat kepada faktor sukarela atau tidak, mahkamah masih berhati-hati dalam menerima maklumat ini kerana hanya maklumat yang secara jelas membawa kepada penemuan sesuatu “fakta” sahaja boleh diterima di bawah seksyen ini.

Dalam kes Shah Rizan bin Sulong v PP, Mahkamah Rayuan dalam menolak penerimaan maklumat di bawah seksyen 27 ini, menegaskan bahawa hakim Mahkamah Tinggi telah gagal untuk menyatakan di dalam alasan penghakimannya sama ada beliau menerima maklumat perayu kepada SP6 dibawah seksyen 27 Akta Keterangan atau di bawah seksyen 37A Akta Dadah Berbahaya 1952. Hakim Mahkamah Rayuan memetik penghakiman oleh James Foong HMR di dalam kes Y Jeyamuraly Yesiah v. PP [2007] 5 CLJ 605, dimana James Foong HMR menyatakan ;

“Tidak ada apa-apa rujukan sama ada secara langsung atau sebaliknya oleh hakim bicara di dalam alasan penghakimannya yang menunjukkan bahawa beliau telah menerima-masuk keterangan berkenaan di bawah seksyen 27 EA. Jika beliau berbuat demikian, eliau tentu akan membuat satu dapatan positif di dalam alasan penghakimannya berkaitan maklumat yang diterima yang membawa kepada penemuan fakta yang dikatakan. Dan untuk mencapai keputusan sedemikian, beliau tentu akan menyelidik soalan yang ditanyakan oleh pegawai polis yang membawa kepada maklumat yang didedahkan itu. Ini perlu bagi memastikan bahawa maklumat yang diterima ada hubungkait dengan soalan yang ditanya. Oleh kerana tiada petunjuk bahawa langkah berhati-hati sedemikian diambil oleh hakim bicara, maka beliau tidak menerima keterangan berkenaan melalui seksyen 27 EA.”

Jika dilihat pada penghakiman ini, walaupun hakim menyatakan tiada sebarang rujukan oleh mahkamah sebelumnya mengenai penerimaan maklumat di seksyen 27 Akta Keterangan, namun di sebalik keputusan itu adalah, hakim menegaskan bahawa kegagalan hakim mahkamah sebelum itu untuk memeriksa sama ada soalan yang ditanyakan oleh pihak polis membawa kepada maklumat yang didedahkan itu, menyebabkan maklumat itu tidak boleh diterima di bawah seksyen 27. Ini kerana tidak dibuktikan bawah soalan polis kepada tertuduh yang membawa kepada maklumat yang didedahkan itu.

Dalam kes ini juga, hakim telah menyatakan bahawa;

“ Hakim Mahkamah Tinggi telah gagal untuk mengarahkan diri beliau tentang faktor prejudis atau harapan yang berlebihan (legitimate expectation) yang telah diberikan oleh SP6 sebagai seorang yang berkuasa. Tidak dinafikan bahawa tidak wujud keterangan bahawa perayu berada dalam ketakutan pada masa itu tetapi, pada hemat kami, HMT telah terkhilaf apabila gagal mengarahkan diri beliau terhadap keadaan minda perayu yang pada masa itu telah ditangkap dan di bawah tahanan polis.”

Mahkamah rayuan turut memutuskan bahawa penerimaan maklumat perayu oleh HMT melalui cara yang SP6 gunakan adalah satu cara yang  menindas dan bertentangan dengan taraf-taraf kewajaran.

Dalam kes, PP lwn. MAZLAN MUSTAFFA, hakim Mahkamah Rayuan telah menolak rayuan tertuduh untuk menerima maklumat daripada tertuduh di bawah seksyen 27 Akta Keterangan atas alasan (1) beliau mendapati keterangan itu telah diperolehi secara 'menindas dan melalui pujukan' dan (2) beliau mencurigai bahawa ayat dalam P43 tersebut adalah perkataan-perkataan atau maklumat daripada tertuduh.

Edgar Joseph Jr SCJ di dalam kes Hasibullah bin Mohd Ghazali v. Public Prosecutor [1993] 4 CLJ 535, menyatakan bahawa ;

“(5) Sekalipun diandaikan yang perayu telah membuat pengakuan yang didakwa itu, Hakim perbicaraan yang bijaksana tersebut telah tersilap apabila memutuskan bahawa pengakuan tersebut dibuat secara sukarela di mana dalam memutuskan yang tertuduh mestilah menunjukkan yang dia diletakkan di bawah ketakutan untuk membolehkan pernyataan tersebut berhasil, Hakim yang bijaksana tersebut telah menterbalikkan beban membukti dan tidak memperdulikan keperluan bahawa pihak pendakwa perlu membuktikan di luar keraguan yang munasabah bahawa pengakuan

tersebut adalah dibuat secara sukarela.

(6) Dalam memutuskan sama ada atau tidak sesuatu pernyataan yang dibuat oleh seseorang tertuduh diperolehi daripadanya sama ada secara ketakutan atau prejudis atau harapan kelebihan diamalkan atau diberikan oleh seseorang yang berkuasa, yang penting sekali ialah keadaan minda tertuduh. Hakim yang bijaksana tersebut dalam memutuskan bahawa perayu tidak berada dalam ketakutan yang sepertinya yang dikecualikan oleh undang-undang daripada menerima pernyataannya, telah mengecualikan daripada pertimbangan beliau akan keadaan minda perayu dari segala kelemahan dan ketabahan dan sebaliknya menghadkan tumpuan beliau kepada niat Giam.”

Jadi, bagaimana maklumat yang diberikan oleh tertuduh boleh diterima sebagai keterangan di bawah seksyen 27 Akta Keterangan? Dalam kes Shah Rizan bin Sulong v PP, mahkamah rayuan telah menetapkan beberapa prayarat kepada pihak pendakwaan sebelum menerima maklumat yang diberikan oleh tertuduh di bawah seksyen 27 Akta Keterangan 1950. Antara syarat yang ditetapkan oleh Mahkamah Rayuan adalah;

1)      Membuktikan perkataan sebenar soalan yang diutarakan oleh pihak polis kepada pesalah,

2)      Membuktikan jawapan sebenar pesalah yang diberikan kepada pihak polis.

Dalam kes PP lwn. MAZLAN MUSTAFFA, mahkamah rayuan telah menyatakan bahawa;

“Adalah suatu prinsip undang-undang yang mantap bahawa untuk bergantung kepada maklumat di bawah s. 27 Akta Keterangan, pernyataan itu mestilah dibuat oleh tertuduh sendiri dalam bahasanya sendiri. Perkataan-perkataan yang diucapkan oleh tertuduh haruslah dibuktikan dengan tegasnya dan tidak seharusnya diubah dengan kata-kata lain.”

Berdasarkan dua kes di atas, secara jelas untuk menerima maklumat yang diberikan oleh tertuduh, pihak pendakwaan perlu memastikan bahawa penyataan yang dibuat adalah penyataan yang dibuat sendiri oleh tertuduh dan tidak ditambah oleh pihak polis atau pihak pendakwaan.

Kegagalan pihak pendakwaan untuk membuktikan penyataan yang dibuat adalah penyataan yang dibuat oleh tertuduh akan menyebabkan maklumat terbabit tidak boleh diterima di bawah seksyen 27 Akta Keterangan 1950. Ini dapat dilihat dalam penghakiman oleh Gopal Sri Ram HMR dalam kes Hasamudin Talena v PP [2002] 2 CLJ 504 di mana hakim memutuskan bahawa;

“yang diperkatakan telah dibuat oleh perayu ketika beliau disoal siasat dan ditempat di mana dadah tersebut dijumpa masing-masingnya telah tidak dituliskan sebaik sahaja ianya boleh dipraktikkan. Berhubung kenyataan pertama, tidak terdapat sebarang alasan bagi kegagalan interogator untuk mencatatkan soalan-soalan yang dikemukakan dan jawapan-jawapan yang diterima daripada perayu sama ada ketika disoal siasat atau sejurus selepas itu. Berhubung kenyataan kedua, interogator tersebut sepatutnya telah mencatatkannya secara bertulis dalam diari beliau sebaik sahaja beliau kembali daripada tempat jenayah. Pensabitan perayu yang berdasarkan kepada kedua-dua kenyataan ini, adalah dengan itu sesungguhnya tidak selamat.”

Berdasarkan huraian yang dibuat di atas, dapat disimpulkan bahawa untuk memastikan maklumat yang diperoleh daripada tertuduh boleh diterima di bawah seksyen 27 Akta Keterangan 1950, beberapa perkara perlu dipenuhi oleh pihak pendakwaan iaitu;

1)      Membuktikan perkataan sebenar soalan yang diutarakan kepada tertuduh,

2)      Membuktikan perkataan sebenar jawapan yang diberikan tertuduh kepada pihak polis,

3)      Maklumat tidak diperoleh dengan cara menindas,

4)      Maklumat perlu diperolehi dengan tidak melampaui taraf-taraf kewajaran.

Semoga artikel ini dapat membantu masyarakat memahami mengapa sesuatu maklumat yang diberi oleh tertuduh tidak boleh mensabitkan tertuduh dengan kesalahan walaupun ianya seolah-olah menunjukkan tertuduh telah melakukannya. Semoga informasi ini dapat memberi pemahaman kepada  masyarakat supaya tidak bersikap prejudis terhadap sebarang penghakiman yang diberikan oleh mahkamah dan supaya pihak polis lebih berhati-hati dalam mendapatkan maklumat daripada tertuduh.

KONSPIRASI DIBUKTIKAN DALAM KETERANGAN KES

KONSPIRASI DIBUKTIKAN DALAM KETERANGAN KES

Apa itu KONSPIRASI?

Kemasukan entri ini adalah bagi membincangkan dan membuka ruang pengetahuan kepada masyarakat tentang pakatan-pakatan dalam salah laku yang bertentangan dengan undang-undang atau lebih dikenali sebagai satu konspirasi. Konspirasi ialah satu kombinasi atau persetujuan antara dua orang atau lebih untuk melakukan satu perbuatan yang menyalahi undang-undang atau satu perbuatan yang sah tetapi melalui cara yang salah di sisi undang-undang.

Konspirasi dan undang-undang

1.      Seksyen 120A kanun Keseksaan

“Apabila dua orang atau lebih daripada dua orang bersetuju melakukan, atau menyebabkan supaya dilakukan—

(a)    Suatu perbuatan yang menyalahi undang-undang;atau

(b)   Suatu perbuatan, yang tidak menyalahi undang-undang, dengan jalan menyalahi undang-undang,

Maka persetujuan yang demikian itu adalah dinamakan pakatjahat jenayah.

2.      Seksyen 10 Akta Keterangan 1950 (Akta 56)

“Jika ada alas an yang munasabah bagi mempercayai bahawa dua orang atau lebih telah berkomplot bersama-sama hendak melakukan satu kesalahan atau suatu perbuatan salah boleh didakwa, maka apa-apa jua yang dikatakan, dilakukan atau ditulis oleh salah seorang daripada orang-orang itu berkenaan dengan niat bersama mereka selepas niat itu mula-mula diterima oleh salah seorang daripada mereka, adalah suatu fakta relevan terhadap tiap-tiap seorang yang dipercayai berkomplot sedemikian, serta juga bagi maksud membuktikan adanya komplot itu dan juga bagi maksud menunjukkan bahawa mana-mana orang itu telah menjadu pihak dalamnya.”

Huraian-

Pemakaian prinsip konspirasi ini bukan sahaja terpakai dalam prosedur jenayah tetapi juga dalam sivil yakni undang-undang tort. Secara ringkasnya, dalam membuktikan adanya konspirasi, perlulah ada alasan yang munasabah bahawa individu-individu yang dimaksudkan berpakat untuk melakukan satu kesalahan di bawah undang-undang. Pembuktian haruslah berdasarkan niat mereka bersama melalui penyataan yang dibuat oleh salah seorang daripada mereka.

Konspirasi di bawah undang-undang Inggeris

Undang-undang Inggeris memperuntukkan satu penyataan atau perbuatan yang patut dikatakan atau dilaksanakan dalam satu tujuan yang sama. Berbeza dengan seksyen 10 di atas yang memperuntukkan niat yang sama. Seksyen 10 adalah dilihat lebih luas makna pemakaiannya berbanding undang-undang Inggeris di mana ianya boleh lagi diterima mahkamah walaupun selepas pelucutan kewujudan konspirasi dalam suatu kes.

Dalam pendakwaan suatu kes, adalah penting untuk mengemukakan bukti-bukti yang diperoleh oleh pihak pendakwaan daripada sekurang-kurangnya salah seorang daripada pengkomplot dan bukti-bukti itu boleh digunapakai bagi mendakwa terhadap pengkomplot-pengkomplot yang lain. (R v Blake & Tye (1884) 6 QB).

Sebagai contoh, Hakim telah memutuskan dalam kes Mirza Akbar v Emperor AIR 1940 P.C. 176, di mana tiada niat bersama dibuktikan dalam pembunuhan seorang lelaki bernama Ali Akbar iaitu suami kepada Mehr Ali Akbar yang merupakan salah seorang suspek dalam konspirasi yang didakwa itu. Umar Sher yang ditangkap serta-merta selepas melepaskan tembakan kea rah si mati dan melarikan diri sebelum ditangkap mendakwa diupah oleh Mirza Akbar dan mengemukakan beberapa pucuk surat cinta antara Mirza Akbar dan Mehr Ali Akbar. Mahkamah telah memutuskan di bawah seksyen 10, tidak wujud niat bersama dan penyataan yang dikemukakan itu tidak relevan.

Aplikasi isu konspirasi di bawah seksyen 10 UU Keterangan Malaysia

Pemakaian undang-undang Inggeris tidak dilaksanakan di Malaysia tetapi sebaliknya Hakim dalam perbicaraan lebih cenderung membincangkan seksyen 10 dalam statut India di mana ianya pari material (mempunyai persamaan) dengan seksyen 10 Akta Keterangan 1950. Adalah diputuskan oleh Ketua Hakim Thompson di Mahkamah Persekutuan dalam kes Khalid Panjang & Ors v PP [1964] MLJ 108 di mana hakim di mahkamah rendah telah khilaf dengan enggan menerima alasan di bawah kes Mirza Akbar dan telah menyatakan bahawa keputusan kes Mirza itu mengikat mahkamah dan prinsip-prinsip yang diguna pakai jelas terpakai dalam kes Khalid Panjang ini seperti dalam kes Mirza Akbar, bahawa persoalan mengenai bukti dalam bentuk penyataan salah seorang pengkomplot dibuat selepas konspirasi itu adalah lengkap.

Hasil Nukilan Muhamat Sapawi Bin Md Noh ( A126940 ).

Evidence!

What is evidence? People might hear this word but the truth is they don’t know what the exact meaning of evidence is. Evidence is derived from the Latin Word “evident evideria” which means that “to show clearly”, “to make clear”, “to discover clearly”, “to make plainly certain”, “to ascertain” and also “to prove”. In the other words, evidence is a piece of information that supports the conclusion. In Malaysia, the law that governs evidence is Evidence Law 1950.

Evidence can be in any form which as stated below:

a) Direct Evidence

It is evidence which immediately establishes the very fact in issue. Apart from that, direct evidence also establishes a particular fact without the need to make any inference in order to connect the evidence to the fact. For direct evidence, the most commonly known as one of the direct evidence is eyewitness testimony where the witness describe exactly what he saw, heard and experienced. The direct evidence is the most admissible evidence and will be accept by the court.

b) Circumstantial Evidence

It is evidence that may be defined as any fact from the existence of which the judge may infer the existence of a fact in issue. Circumstantial evidence is different with direct evidence where it requires an inference to be made in order to establish a fact and not the evidence direct to the issue. There are few cases which show how the circumstantial evidence being used. In the case of Bakshish Singh v The State of Punjab, the court stated that:

“In a case resting on circumstantial evidence, the circumstances put forward must be satisfactory proved and those circumstances should be consistent only with the hypothesis of the guilt of the accused. Again those circumstances should be of a conclusive nature and tendency and they should be such as to exclude every hypothesis but the one proposed to be proved. In other words, there must be a chain of evidence so far complete as not to leave any reasonable ground for a conclusion consistent with the innocence of the accused and it must be such as to show that within all human probability the act must have been done by the accused.”

In this case, it is clearly that the circumstantial evidence that had been brought as evidence should be a strong evidence and consistent in order for it is been accepted by the court. The circumstantial evidence is like a strand of rope. If one of it being cut off, the strength of the rope can be still strong if the weight of the ropes that had been cut off is a minor one. This is how the circumstantial evidence is being illustrated.

c) Real Evidence

It is evidence in material form produced before the court so as to enable the court to draw its own conclusion or inference by using its own senses. In a simple word, real evidence is evidence that is a tangible object and is often used interchangeably with physical evidence to describe objects that are used to prove or disprove arguments in trial or at a hearing. For examples, tapes, photographs and films may form the real evidence.  In the case of Lee It Leo v R, the court stated that where real evidence is adduce by the prosecution as an exhibit it is necessary for it to show the full history of that exhibit from the time it first came into police custody until it is produced in court. Based on this case, it shows that the real evidence is important for the court to know everything about it before make it as admissible evidence.

e) Primary Evidence

It is evidence which under every possible circumstance affords the greater certainty of the facts in question. It is also refers to the best evidence which under any possible circumstances, affords the greatest certainty to the facts in question. Under section 62 of the Evidence Act 1950, primary evidence means the document itself produced for the inspection of the court. For example, the primary evidence is when a document is produced to be inspection of its existence and contents and the prosecution is required to prove the contents of the document. The document will be considered as the primary evidence if it is the first document being served by the prosecution in his case. In common law, the primary evidence is always being relied as the best evidence and that is why in the common law cases, the judge will used the terms of best evidence rather than primary evidence.

In the case of Omychund v Barker, Lord Hardwicked stated the rule of best evidence as follows;

“The Judges and sages of the law have laid it down that there is but one general rule of evidence, the best that the nature of case will admit.”

Apart from that, the rule had been stated too in the case of KPM Khidmat Sdn Bhd v Tey Kim Suie which Mohamed Dzaiddin SCJ stated that:

“It is a well-established rule of evidence that when documentary evidence is tendered, primary evidence of the said document must be adduced except in the cases under section 65 of the Evidence Act 1950. According to Sarkar on Evidence, (14^th Ed, 1993) at page 961, when a given matter has been expressed provision of section 65, the writing, unless by the other side, must be produced if it is desired to prove the matter express it.” In this case, the document will be the primary evidence by the prosecution.

Basically, primary evidence provides direct or firsthand evidence about an event, object, person or work of art and contemporary to the events and people described.

f) Secondary Evidence

It is evidence which is admitted in the absence of primary evidence. For example, if the original document is lost, it is good to have a copy and the copies of the document are known as secondary evidence. The secondary evidence is stated in the section 63 of the Evidence Act 1950. There are five different types of secondary evidence which are:

a) Certified copies

b) copies made by mechanical processes and copies compared with such copies

c) Copies made from or compared with the original

d) Counterparts

e) Oral account of contents of documents.

This five types of form of evidence will be the guideline for the prosecution to tendered it to the court and as mentioned above, it will always be the discretion of the court to accept it or not.

However, the types of the secondary evidences stated above are not exhaustive. In the case of Smt Lachcho v Dwari Mal, the document tendered to the court does not falls within any of the clauses of section 63. In this case, it was held that a draft notice from which a final notice was prepared is admissible ad secondary evidences. The judge in this case noticed that there is none of the types of the secondary evidences suitable with the draft. Hence, in his opinion, the draft is being copied to prepare the fair copies and it is usually the faithful reproduction of the draft which is finally given shaped of the documents. The judge used the clause 3 of the section which the draft notice is being used to compare with the fair ones. Even though there may not be direct evidence of the fact that the counsel had compared the draft with the final notice, yet from the very process by which the final notice was prepared, it must be deemed that it was so done which automatically compared it with the draft notice.

In conclusion, in order to tender the evidence to the court, it is important for the person to categorize first the evidences that he had and after that, adduce it to the court with the correct path. It is an important knowledge for the prosecutor because by tendering the evidences to the court will give the effect to his case whether he win or loss. Think wisely lawyers! Identified the issue first and bring the relevant evident to support your case.

      Thank you!

Bahagian Pertama Seksyen 8 Akta Keterangan 1950 : Motif dan Persediaan

Bahagian Pertama Seksyen 8 Akta Keterangan 1950 : Motif dan Persediaan

Res Gestae

Seksyen 8 Akta Keterangan 1950 ini asalnya adalah daripada prinsip res gastae daripada Common Law. Ia melibatkan tiga prinsip iaitu

•   Motif
•   Persediaan
•  Perbuatan

Bahagian pertama seksyen ini berkait rapat dengan kerelevanan motif dan persediaan manakala keduanya pula berkaitan dengan kerelevanan perbuatan. Kes Thiangiah & Anor v PP [1977] 1 MLJ 79 telah menyatakan bahawa :

“Terdapat empat peringkat dalam setiap jenayah. Pertamanya niat untuk melakukan jenayah, keduanya ialah persediaan untuk melakukannya, ketiga ialah cubaan untuk melakukannya dan terakhir ialah pelakuan jenayah yang sebenar. Pembentukan niat semata-mata untuk melakukan jenayah dan membuat persediaan untuk melakukan jenayah adalah bukan perlakuan jenayah dan tidak dihukum di bawah undang-undang”.

Daripada kes ini dapat disimpulkan bahawa seksyen 8 ini hanya boleh digunakan bagi membantu sesuatu kes jenayah untuk dibuktikan, bukan untuk membuktikan bahawa dengan adanya niat dan persediaan untuk melakukan jenayah, seseorang sudah boleh dihukum dengan hukuman tertentu di bawah undang-undang.

Seksyen 8 ini juga telah dipertimbangkan di dalam kes PP v. Peter Kong [2007] 5 MLJ 567 oleh Hamid Sultan JC. Mahkamah telah memutuskan bahawa :

“It is not appropriate to introduce a document which will tend to implicate the bad character of the accused as well as to show that he was involved in another offence. To some extent the law of evidence in relation to motive permits the court allow evidence to show the alleged motive for a crime even though such evidence may suggest the commission of another crime by the accused. This is captured in s.8 of the Evidence Act 1950 (EA). Under s.8, the following facts are relevant namely : (i) facts which show motive; (ii) facts that reveal preparation; (iii) facts which divulge previous or subsequent conduct of any person, provided if it is influenced by any fact in issue or relevant fact; )iv) statement accompanying and explaining acts; (v) statements made in the presence and hearing of a person whose conduct is relevant provided the statement affects such conduct. When a case depends entirely upon circumstantial evidence, the issue as to motive becomes important”.

Kes ini menerangkan bahawa seksyen 8 ini merupakan seksyen yang amat penting kerana apabila sesuatu kes jenayah yang hanya bergantung kepada keterangan hal keadaan, fakta isu mengenai motif adalah amat penting untuk dititikberatkan.

Seksyen 8 Akta Keterangan 1950

Motif, persediaan dan kelakuan yang dahulu atau yang kemudian.

(      1) Sesuatu fakta adalah relevan jika ia menunjukkan atau menjadi motif atau persediaan bagi sesuatu fakta isu atau fakta relevan.

(       2)  Kelakuan sesuatu pihak atau kelakuan seseorang ejen kepada sesuatu pihak dalam sesuatu   guaman atau prosiding berkenaan dengan guaman atau prosiding itu, atau berkenaan dengan sesuatu fakta isu dalamnya atau yang relevan dengannya, dan kelakuan seseorang yang kesalahan terhadapnya menjadi perkara sesuatu prosiding, adalah relevan jika kelakuan itu mempengaruhi atau dipengaruhi oleh sesuatu fakta isu atau fakta relevan, dan sama ada kelakuan itu berlaku dahulu atau kemudian daripadanya.

Huraian 1 – perkataan “kelakuan” dalam seksyen ini tidak meliputi pernyataan melainkan jika pernyataan itu menyertai dan menghuraikan perbuatan-perbuatan lain daripada pernyataan-pernyataan; tetapi huraian ini tidak akan menjejaskan kerelevanan pernyataan-pernyataan di bawah mana-mana seksyen lain dalam Akta ini.

Huraian 2 – jika kelakuan seseorang itu relevan, apa-apa pernyataan yang dibuat kepadanya atau dihadapan dan dalam pendengarannyayang menyentuh kelakuannya adalah relevan

Fakta-fakta berikut adalah relevan di bawah seksyen 8 Akta Keterangan 1950 :

•  Fakta yang menunjukkan motif
•  Fakta yang menunjukkan persediaan
•   Fakta yang menunjukkan perbuatan sebelum atau selepas seseoran, dengan syarat ia dipengaruhi oleh     mana-mana fakta isu atau fakta relevan
•  Pernyataan yang mengiringi dan menjelaskan tindakan (rujul huraian 1
•  Pernyataan yang dibuat dalam kehadiran dan pendengaran orang yang kelakuannya adalah relevan, dengan syarat pernyataan tersebut member kesan kepada kelakuan tersebut (rujuk huraian 2)

Motif

Apakah maksud motif? Motif adalah sesuatu yang mendorong sesroang melakukan sesuatu tindakan. Setiap tindakan sukarela mempunyai motifnya yang tersendiri. Motif dan niat mestilah dibezakan. Niat adalah keputusan seseorang untuk melakukan sesuatu perbuatan itu atau tidak manakala motif pula ialah sebab seseorang membuat keputusan itu. Sebagai contoh, seorang abang yang anak yatim mencuri sebuku roti di kedai, niatnya adalah untuk mencuri, tetapi motifnya adalah untuk memberi makan adiknya yang sedang kelaparan. Jadi, motif boleh juga dikaitkan dengan emosi yang membawa kepada tindakan tersebut. Ia adalah fakta psikologi yang boleh dibuktikan melalui tindakan tertuduh. Walaubagaimanapun, adalah tidak selalu mungkin untuk menemui motif disebalik sesuatu tindakan itu tetapi ia tidaklah bermaksud bahawa motif tersebut tiada.Bukti motif adalah relevan dan berguna di dalam kes jenayah. Bagi kes jenayah yang mana keterangannya adalah terus dan buktinya adalah jelas bahawa tertuduh melakukan jenayah tersebut, persoalan motif menjadi tidak relevan untuk menahan tangkapan dari dilakukan. Tetapi apabila sesebuah kes itu hanya bergantung kepada keterangan hal keadaan, motif menjadi sesuatu yang amat penting dalam membuktikan perbuatan jenayah tersebut.

Di dalam kes Nath Singh v R 1949 Madras Law Journal 297, telah diputuskan bahawa keterangan yang menunjukkan motif yang didakwa dalam jenayah adalah diterima walaupun keterangan tersebut menunjukkan perlakuan jenayah lain yang dilakukan oleh tertuduh. Di dalam kes ini, tertuduh telah dibicarakan kerana membunuh Karnail Singh. Keterangan telah menunjukkan bahawa Karnail Singh telah memeras wang daripada tertuduh kerana mangsa tahu bahawa tertuduh telah membunuh seseorang yang bernama Bhan Singh. Fakta ini telah diterima bagi menunjukkan motif pembunuhan tersebut. Walaubagaimanapun, adalah ditegaskan bahawa motif adalah tidak diterima di dalam situasi yang mana ia menunjukkan bahawa tertuduh mungkin telah melalukan perbuatan jenayah itu. Selanjutnya, motif untuk menyimpulkan perlakuan jahat tertuduh pada masa lampau adalah tidak diterima di bawah seksyen 54 Akta Keterangan 1950.

Di dalam satu lagi kes, Boota Singh v PP [1933] 2 MLJ 195, mahkamah memutuskan bahawa laporan polis yang lama adalah diterima di bawah seksyen 8 untuk membuktikan motif untuk perlakuan jenayah yang selanjutnya. Terrel Ag CJ menyatakan :

“In this case a report made by the deceased against the prisoner nine months before the murder was admitted in evidence by the trial Judge, as showing a motive for the crime. Counsel for the appellant argued. (a) that the report was inadmissible under any section of the Evidence Ordinance, and (b) that if it was wrongly admitted, it must have influenced the whole course of the trial, and that the accused was entitled to an acquittal.

The report was, however, put forward by the prosecution as showing or constituting motive under s.8. it indicated that the deceased was on bad terms with the accused, and supported the oral evidence to the same effect. The conduct of the deceased in making a report a against the accused is made relevant by the express terms of s.8. Generally speaking ,  a statement is not ‘conduct’ within the meaning of the section, but in this case the statement accompanied and explained the deceased’s act in making the report. It is accordingly expressly admissible in terms of Explanation (i) of s.8.

It should be added that the report is not evidence of the truth of the deceased’s allegation against the prisoner. It was admitted in evidence by the prisoner’s counsel at the trial, and although this is by no reason why counsel admitted the report was because it was brought out in evidence that after the subject matterof the report had been investigated, no action was taken by the police, and was this was pro tanto favourable to the prisoner; and it can be presumed in the prisoner’s favour that the deceased’s allegation were not true. The fact however that the report was made still remains and is admissible as showing the relations between the parties and in support of the motive alleged by the prosecution”. 

Mahkamah Persekutuan di dalam kes Wong Foh Hin v PP [1964] MLJ 149 telah membenarkan  hubungan sumbang mahram di antara tertuduh (bapa) dengan si mati (anak perempuan) untuk membuktikan motif pembunuhan. Di dalam kes ini, perayu telah ditangkap atas kesalahan membunuh anak perempuannya. Keterangan telah diterima semasa perbicaraan yang mana 3 bulan sebelum kematian anak perempuannya, isterinya telah membuat aduan kepada Ketua Kampung bahawa tertuduh telah ‘mengganggu’ anak perempuannya dan perkara itu telah ditutup oleh ketua kampong dengan member amaran jika kejadian itu berlaku lagi, beliau akan membuat laporan kepada polis. Semasa di peringkat rayuan, persoalan pokok yang menjadi isu ialah sama ada keterangan kejadian di atas dan juga keterangan kejadian yang sama sebelum kematian anak perempuannya diterima dengan cara yang betul. Perayu berhujah bahawa “(i) keterangan tentang hubungan sumbang mahram antara perayu dan anak perempuannya terjumlah kepada keterangan perlakuan jahat, oleh itu ia tidak boleh diterima; (ii) dan sebagai alternative jika ia diterima, hakim perbicaraan patut menjalankan kuasa budi bicaranya untuk tidak memasukkan ia atas alasan ia akan memprejudis dan mengurangkan nilai probative keterangan tersebut. Ia tidak boleh diterima dengan sewenangnya  kerana ia cenderung untuk menunjukkan perlakuan jahat atau perlakuan kesalahan yang lain”. Mahkamah telah menyatakan bahawa di dalam kes ini, oleh kerana hanay terdapat keterangan hal keadaan dalam kes bunuh ini, maka keterangan motif yang kuat dan mempengaruhi  akan mempunyai nilai keterangan yang amat tinggi. Selanjutnya, mahkamah menyatakan bahawa hakim perbicaraan adalah betul dalam melaksanakan tugasnya untuk tidak menggunakan kuasa budi bicaranya dalam tidak memasukkan keterangan mengenai hubungan sumbang mahram tersebut atas alasan bahawa keterangan tersebut akan memberi kesan prejudis  yang akan memudaratkan nilai keterangannya.

Sebagai kesimpulan, Hakim telah menerima keterangan perlakuan jahat tersebut untuk membuktikan motif pembunuhan kerana bukti-bukti yang ada untuk membuktikan kes ini hanyalah keterangan hal keadaan, oleh itu motif adalah amat penting bagi membuktikan kes ini.

PERSEDIAAN

Ia adalah tindakan yang membawa kepada perlakuan jenayah. Secara amnya, persediaan adalah bukan perbuatan jenayah. Walaubagaimanapun, sekali telah perbuatan jenayah telah dilakukan, fakta bahawa tertuduh telah melakukan persiapan menjadi fakta yang relevan di bawah s.8 ini. Tambahan pula, persediaan motif juga adalah relevan di bawah bahagian pertama seksyen ini. Bukti yangmenunjukkan bahawa tertuduh membuat persediaan untuk melakukan jenayah adalah diterima (lihat misalan c dan d). Perlasanaan jenayah boleh dibahagikan kepada empat peringkat :

•        Niat
•        Persediaan
•        Percubaan
•         Perlaksanaan sebenar

Apabila seseorang mempunyai niat untuk melakukan jenayah, dia tidaklah berada di bawah tanggungan jenayah. Walaubagaimanapun selepas dia mempunyai niat untuk melakukan jenayah, jika dia bergerak ke peringkatyang kedua sebagai contoh, dia membeli peralatan untuk membunuh. Ini adalah merupakan dengan jealasnya adalah peringkat persediaan. Pada peringkat ini, seseorang itu masih tidak boleh menanggung tanggungan jenayah. Terdapat beberapa kes seperti kes hasutan yang mana seseorang sudah boleh dipertanggungjwabkan dengan tanggungan jenayah walaupun masih diperingkat persediaan. Tanggungan undang-undang hanya akan muncul pada peringkat ketiga dan keempat. Di dalam kes Mohan Lal v Emperor AIR (1937) Sind.239, tertuduh telah didakwa atas kesalahan menipu dalam mengimport barangan tanpa membayar cukai dengan menipu pihak berkuasa. Bukti bahawa tertuduh pernah melawat pelabuhan dengan tujuan cuba untuk membuat suatu perkiraan dimana tertuduh boleh mengimport barang tanpa membayar cukai diputuskan oleh mahkamah adalah keterangan yang diterima di bawah seksyen ini.

Sebagai kesimpulan, bahagian pertama dalam seksyen 8 ini merangkumi motif dan persediaan dalam melakukan sesuatu perbuatan lazimnya perbuatan jenayah. Motif menjadi fakta yang relavan apabila kes hanya melibatkan keterangan hal keadaan bagi membuktikan kes tersebut manakala persediaan menjadi relavan bagi membuktikan bahawa tertuduh mempunyai motif dalam melakukan perbuatan jenayah. Secara ringkasnya, motif dan persediaan adalah perkara yang saling berkaitan dalam perlakuan jenayah. 

GOOD AND BAD CHARACTER EVIDENCE

Character’ in English Law generally refers to the general reputation of a person. Reputation here means what others think about her or him. However, under our Act, ‘character’ includes both reputation and disposition. Disposition means inner qualities, traits, integrity or honour, or natural tendency in a person which can be inferred from his acts. As a general rule, character of a party to an action whether in civil or criminal is not relevant. Evidence of character will result in unfair prejudice to him. However, there are number of exceptions to the general rule some of which are found in section 52 to 55 of the Evidence Act 1950 (hereinafter referred to as ‘the Act’)

Under sec.52 of the Act for example, which applies to civil cases only, character of a party is not relevant unless it is the fact in issue. Thus, in civil cases, a party’s character cannot be proved for the purpose of showing that any conduct attributed to him is probable or improbable. However, a party’s character is relevant whenever it affects the amount of damages, which he ought to received. [see Sandison v Malayan Times Ltd and Ors [1964] MLJ 332]

Meanwhile, section 53 of the Evidence Act applies to criminal cases and makes the character of the accused relevant. Under criminal law, a person is presumed innocent until proven guilty. In support of this presumption, evidence of good character of the accused is made relevant. It has been said in some cases that the innocent or criminality of an accused can easily be judged by looking at his character and the accused must be allowed to prove his innocence with the help of his good character. [See Habeeb Mohammed v State of Hyderabad AIR 1954 SC 51]. However, the fact that a person is of bad character is not relevant under this section for raising general inference that the accused is likely to have committed the offence charged. Therefore, the guilt of the accused must be proved by independent evidence and not only on the basis of his character. 

Next, I would like to elaborate more on the relevancy of evidence of previous bad character of the accused. Section 54 of the Act provides that, previous bad character of the accused is not relevant except in reply. Generally, this section lays down the general rule that in criminal proceedings, the fact that the accused has a bad character is irrelevant except in the cases mentioned therein. The section consists of two subsection. It is necessary to consider them separately so that the distinction between them could be made more apparent. It must be noted that, under section 54(1) of the Act, evidence of bad character is only admissible if evidence of his good character has been given. Such evidence of bad character of the accused need not be given by the accused himself. Similarly, evidence of bad character of the accused may be given by way of independent evidence or during cross examination of the accused himself.

The case of  Shanmugam v PP [1963] MLJ 125 (HC) highlights the distinction between both the subsections. As noted earlier, under section 51(1) evidence of bad character can only be led when he has put his character in issue and not that of the prosecution witnesses, but section 54(2) provides that such evidence may be adduced even if imputations are cast on the character of witness. Furthermore, the prohibition under section 54(1) can also be found under section 52(2)(b). However, there is a difference between both the provisions. The use of words ‘…unless evidence has been given that he has a good character…’ in section 54(1) mean that the evidence of good character is not restricted to the evidence of the accused only and it could also have come from other resources. On the other hand the use of the words ‘he has…; or has given evidence of his good character…’ in section 54(2)(b) mean that the evidence of his good character must come from the accused only.

Section 54(2) starts off with 4 types of question which an accused shall not be asked, and if asked, shall not required to answer. They are:

• Those tending to show that he has committed other offences; 
• Those tending to show that he has been convicted of other offences;
• Those tending to show that he has been charged with any other offences ; and
• Those tending to show that he is a bad character.

Subsections (a), (b) and (c) then relate to the situations in which such questions may be asked.

However, before I put this discussion to an end, it must be noted that Section 54 has no application to character evidence being rendered admissible by other provisions of the Act.  per Wylie CJ in Wong Foh Hin v PP [1964] MLJ 149, 151 (FC) ;

Section 54 deals with evidence of character in these term…

            The annotation to that section at page 347 of Monir (4^th Edition) shows that there are Indian authorities (not available in Jesselton) which establish that this section does not make inadmissible evidence which is otherwise admissible.

       

Part of that annotation reads:-

            ‘It should, however, be remembered that evidence which is otherwise relevant cannot become irrelevant merely because, besides being relevant on the point on which ot is tendered, it incidentally discloses the bad character of the accused, the evidence does not, for that reason, become irrelevant.’

The other provisions of the Act under which such evidence may be adduced are as follows:

• Section 6- Res Gastae : 

If the evidence forms part of the res gastae, it is admissible as it is on an entirely different footing to evidence tending to show the previous bad character of an accused person  

• Section 8 – Motive :

If the evidence of bad character indicates the motive in respect of the offence for which the accused is charged, then it is admissible. See Wong Foh Hin v PP [1964] MLJ 149  

• Sections 15 and 15 - Similar Facts Evidence :

If the facts sought to be proved are so connected with the offenc charged as to form part of the evidence upon which it is proved then it is admissible. See Rauf bin Haji Ahmad v PP [1950] MLJ 190 (per Thomson J)

VISUAL IDENTIFICATION

Visual identification is one of the method to identify a person, an accused specifically. However, how reliable are the visual identification? It has become a controversy and unreliable as it was claimed that there were many factors that influence in the process of the identification.

 Identification based on the evidence of a witness, even one who claims to be ‘certain’ that they saw the accused commit the offence, can ultimately result in the conviction of an innocent person. The reasons for identification evidence being considered unreliable are provided in a number of leading cases. For example, McHugh and Gummow JJ give the following reasons in Bulejcik v R:

"Identification evidence is often unreliable evidence because human perception and recollection are prone to error. … The capacities of individuals to remember sights and sounds vary enormously. Some persons may remember sounds that others do not, just as some persons may recollect physical features when others who were present cannot recollect them. Moreover, individuals who witness or are involved in criminal incidents react differently. Some remain relatively calm; others are shocked or confused."

It also has to be noted that there is a distinction between recognition and identification. Recognition on the other hand is more reliable than mere identification. The vast difference among the two is the former involves a person that had been known while the latter is a stranger. per Hashim Yeop Sani J in Dato' Mokhtar bin Hashim v Public Prosecutor:

"It is important in my opinion to draw a distinction between recognition and identification. Recognition is more reliable than mere identification. Recognition of a person known to the witness would be more reliable than identification by a witness of a stranger. "

The judge then relied to Lord Chief Justice in the judgement of the Court of Appeal in Raymond Turnbull & Ors regarding some pertinent questions as follows:

"...the judge should direct the jury to examine closely the circumstances in which the identification by each witness came to be made. How long did the witness have the accused under observation? At what distance? In what light? Was the observation impeded in any way, as for example by passing traffic or press of people? Had the witness ever seen the accused before? How often? If only occasionally, had he any special reason for remembering the accused? How long had elapsed between the original observation and the subsequent identification to the police?"

Thus, an identification in court for the first time (dock identification) is of little significance. An evidence given by a witness identifying an accused as the person whom he saw at the scene of the crime will generally be of little value if the witness has not seen the accused since the events in question and is asked to identify him for the first time in the dock, at least when the witness has not by reason of previous knowledge or association, become familiar with the appearance of the accused.

per Chong Siew Fai CJ in Arumugam s/o Muthusamy v Public Prosecutor: 

"Generally speaking, however, a dock identification in the sense as described above, ie identification of an accused for the first time in court at the trial is undesirable, and it would be a good practice to hold an identification parade, which, if it turns out positive, would strengthen the case for prosecution."

 

 

Case law establishes that dock identification is unsafe and meaningless in the circumstances as follows:

      (1) where the witness fails to identify the accused at an identification parade held just after the crime.

      (2) where the dock identification occurs several years after the crime was first committed.

        (3) where the witness identifies the accused in the dock merely because he is handcuffed.

        (4) where the accused is a total stranger to the witness.

It is well understood that where the complainant had recognized the accused then it would constitute good evidence of identification. So, the thing will be different when the complainant had seen the accused several times before because it does not amount to mere identification more, but lead to a recognition. As the facts of each case differs with one another, so, the principle used need to be applied fit with the case.

per Gill J in Public Prosecutor v Basar:

"The learned magistrate acquitted the respondent at the end of the case for the prosecution, his ground for such acquittal being that PW1's evidence could not be relied on in so far as identification alone was concerned. He stated in his grounds of judgment that a court should scrutinize very carefully any evidence relating to the identification of an accused person. I had no reason to quarrel with his general statement on that point but what he, in my opinion, failed to appreciate was that there was positive evidence about the identity of the respondent by PW1 who admittedly had known him for some time and had seen his face by the flashes of lightening."

- Riot

-

As in a rioting case, it is sufficient if only some of the required number of persons have been identified. per Terrel Ag CJ in Latip bin Ahmad & Ors v R:

"As regards all three accused, it was submitted that, as of the five persons originally charged two had been acquitted, the remaining three did not constitute an 'unlawful assembly' within the meaning of section 146 of the Penal Code, and could not accordingly be convicted of rioting.. This would be a valid argument if the three appellants were the only people who took part in the disturbance. There was, however, ample evidence that the complainants were attacked by a number of people far in excess of five, and the fact that only three have been sufficiently identified does not prevent these three from being convicted of an offence under section 147."

Identification evidence thus need some improvement as the reliability of the identification give rise to the justice to the parties in the proceeding. The right between parties need to be balanced but at the same time the real culprit must not escaped. It would be worst if the culprit in criminal trial was escaped because of the lack in our law itself. Then, the law as an instrument to uphold justice will be not of significance anymore.